۲۷ شعبان ۱۴۴۵/ اسفند ۱۴۰۲
ای گم‌شده‌ی مردم دنیا به کجایی؟
ما ریزه‌خوریم و تو ولی نعمتِ مایی
سوگند به اشکی که تو در نافله داری
از حال دل منتظرانت گله داری
خار توام ای گل، ز چه رو خوار بمیرم
بگذار کنار تو به گلزار بمیرم
هرچند چو من عبد گنه‌کار نداری
نگذار چنین عبد گنه‌کار بمیرم
امید من اینست که در لحظه‌ی آخر
با دوستیِ حیدر کرّار بمیرم
