شوال ۱۴۴۵| اردیبهشت ۱۴۰۳ | قم | شهادت امام صادق
به نام خالق عالم، به حق حضرت سرمد
بیا که سینه‌ی ما پر شد از مصیبت بی‌حد
اگرچه قسمت این دل، همیشه بوده جدایی
زبان به شِکوه ندارم، هرآنچه یار بخواهد
همیشه نامه‌ام آزرد قلب فاطمی‌ات را
ولی دوباره نکردی مرا ز درگه خود، رد
نشسته‌ام به دو چشم پر آب تا که بگریم
به پای روضه‌ی جان‌سوزِ جعفر بن محمد
رئیس مذهب حق باشی و غریب…، بمیرم
نه زائری، نه رواقی، نه گنبدی و نه مرقد
خیال کن سرِ پیری، میانِ سجده که هستی
کسی به چکمه به روی عبات، پا بگذارد
دوباره واژه چکمه مرا کشاند به گودال
به روی عرش برین، وای! فاطمه آمد
